Szukając Jego Śladów - D.Bartosz

 

 

Pielgrzymka do Ziemi Świętej jest zawsze niezwykłym wyzwaniem dla jej uczestników. Rozpoczynając pielgrzymowanie zdajemy sobie sprawę z tego, że nikt z nas nie posiada przepisu na dobre i właściwe Jej przeżywanie. Obiektywnie rzecz biorąc, jest Ona też taką samą dla wszystkich. Subiektywnie – dla każdego inna. Właśnie dlatego nikt też nie może przekazać uniwersalnej recepty na Jej przeżywanie. Każdy musi zdobyć tę umiejętność sam, zwłaszcza, że jest Ona najczęściej równoznaczna z szukaniem tego, co pragniemy w Niej znaleźć, odpowiedzią na dręczące nas – a nie kogoś innego – pytania. W zależności od naszych niepokojów i trosk stawiamy tej Ziemi różne pytania. Każdy przeżywa Ją i wsłuchuje się w udzielane przez Nią nauki w zależności od pojemności własnego ducha i własnej wiary.

To właśnie tam możemy przyjrzeć się rozrastającemu się „drzewu imion”. Na stronach Biblii – zdaniem Brandstaettera – zapisane są imiona: „korzeni, pnia i liści”. „Drzewo imion” rośnie dotykając nieba. A oto niektóre imiona:

KORZENIE: Adam, Noe, Abraham i jego syn Izaak, Ezaw i jego brat Jakub (nazwany także Izraelem), Józef (jeden z dwunastu synów Izraela), Mojżesz, Eliasz, Izajasz, Jeremiasz, Jesse i jego syn, król Dawid.

PIEŃ: prorok Izajasz, mając na myśli Mesjasza, mówił: „Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzeni” (Iz 11, 1). Dla chrześcijan tą różdżką jest potomek Dawida, Jezus.

LIŚCIE: apostołowie (Piotr, Jan, Filip), pierwsze wspólnoty chrześcijańskie, pierwsi męczennicy (Stefan), pierwsi misjonarze (Paweł, Barnaba) oraz nasze imiona według słów Pana Jezusa: „Cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie” (Łk 10, 20).

Tam narodziła się Biblia największą Księgą ludzkości. Jedyna Księga, która jest dla nas naprawdę ciągle ważna. Hertz J. – autorka sztuk scenicznych, dotknięta ciężkim i nieuleczalnym kalectwem – tak pisze o niej: „Księgo, która przetrwałaś tyle wieków, a wciąż jesteś aktualna. Ty, która wywołujesz spory i sprawiasz niepokój, która pobudzasz wyobraźnię artystów i filozofów. Księgo ciągle żywa, ciągle wskazująca ludzkości drogę i ja pochylam się nad Tobą, by spytać o wiele, wiele rzeczy, których nie rozumiem. Wierzę, że pisano Ciebie pod natchnieniem Ducha Świętego. Księgo, nieraz buntuję się przeciwko Twym prawdom i przykazaniom, a jednak wkrótce znów wracam do Ciebie. Ty jednak możesz mnie nauczyć żyć po ludzku i po Bożemu. Bądź moim światłem na ścieżce, jak jesteś nim dla całej ludzkości. Bądź jak latarnia morska, która świeci statkom rozmaitych bander. Bądź nam wśród burz życiowych i ciemności duszy światłem, które nas będzie prowadziło swym blaskiem aż do niebieskiego Jeruzalem”.

Właśnie dlatego pielgrzymka do Ziemi Świętej jest tak bardzo potrzebna nie tylko Kościołowi, ale i pojedynczemu chrześcijaninowi. Ucz się o sercu Boga ze słów Boga. Ucz się o sercu Boga w Ziemi przez Niego wybranej i umiłowanej. O tej Ziemi nie można mówić bez wzruszenia, bez miłości. Ciągle żywa, ciągle porywająca, nie po to jedynie, by pobudzić nas do wzruszeń lub zachwytów, ale by je pociągnąć ku Bogu. Jest ona ewidentną platformą nieustannej walki między Bogiem, który wzywa i człowiekiem, który opiera się Bożemu wezwaniu. Jest duchowym rozdrożem, gdzie Bóg nas spotyka i stawia przed nami konieczność ostatecznej decyzji: z Nim, czy też przeciwko Niemu! 

Dziękuję serdecznie Autorce, pani Danucie Bartosz za zbiór poezji, zrodzonych w Ziemi Świętej, owoc wspólnej drogi I Archidiecezjalnej Pielgrzymki Poznańskiej do Ziemi Jezusa. Niech te proste, krótkie i pełne treści wiersze inspirują czytelników do refleksji nad Ewangelią. Niech budzą szczere pragnienie spotkania z Ziemią Pana. 

+ Stanisław Gądecki

Arcybiskup Metropolita Poznański