Wiersze niektóre - N.Szmyt

Wydanie 2007

ISBN 978-83-905-862-5-0

Druk i oprawa:

ARKOCH

www.arkoch.pl

"Wiersze niektóre" - to dosłownie niektóre z wierszy, jakie wybrałam spośród tekstów napisanych w ostatnim czasie, w okresie dwóch, trzech lat. Są wśród nich małe obrazki zapisane słowem, drobne refleksje, często dedykacje do przyjaciół i znajomych

Nina Szmyt

 

/-/ Danuta Bartosz

Piękno natury w wierszach Niny Szmyt wyraża się kreowaniem przyrody, 

opisem relacji człowiek - natura. Obserwując zachowania bliskich osób

autorka wędruje z nimi dotykając zwykłej codzienności. To nakaz płynący z serca, aby zatrzymać się na chwilę, aby odnaleźć cichą przystań nad Wartą,

gdzie "niebo z ziemią mgłami się łączy", a pora roku wyłuskuje ukrytą chwilę dnia.

"Piszę listy jesienne w maju

pada deszcz

liść jesiennie szeleści

i tylko kalendarze przypominają

że lato będzie jeszcze"

Autorka porusza wachlarz tematów odnoszących się do odczuwania piękna natury, ale i przemijania, do matczynej miłości i troski. 

W wierszu "Słodki wiejski obrazek, czyli popołudnie u Tuńskich" pisze

"Jest taki dom nad rzeczką

z cichą przystanią

gdzie las i łąka codziennie słodko

mówią dobranoc

gdzie każdy z gości przez domowników

szczerze przyjęty

gdzie rude krowy zwiastują wieczór

na trawie zżętej

Z łąki dochodzi śpiew żabich chórów

plusk wody z rzeczki

a przy altanie młoda kobieta

piersią karmi córeczkę" 

Ważnym elementem dnia, kolejnym etapem drogi życia, jest jego schyłek. 

Zmierzch, który mówi dobranoc. Cicha przystań i rechot żab dają ukojenie, możliwość spojrzenia na świat nie tylko z perspektywy jednego dnia, ale także z dotychczas przebytej drogi, idącej ku zachodowi. Matka karmi córeczkę… matka ziemia karmi nadzieje świata. 

Autorka "wierszem, jak kromką chleba" dzieli się miłością i nadzieją pozwalając zakosztować światła, aby łatwiej było postawić w życiu kolejny krok w nieznane. 

Dziecko - kolejne ogniwo łańcucha pokoleń i zżęta trawa odrodzeniem

i zmierzchem, wschodem i zachodem życia, aby budzić i otulać resztki lata i snów.

"Na ulicy Kolejowej wzdłuż torów

tylko nikła nadzieja, że coś się wydarzy

Na ulicy Kolejowej w maju pachną bzy

a woń pachnących krzewów

cicho się wiatrem kładzie"

Zapach bzu, targany przez wiatr nie przesłania świadomości, że człowiek zmieniając świat, stara się ingerować w jego prawa. Autorka wskazuje, że człowiek jest częścią natury, dlatego występuje przeciwko kolejnym pseudo-reformatorom, pragnącym udoskonalić naturę. Konstatując wierszem: 

"Po wyboistym bruku ciszą poszarzałym

jakiś szmer, jakby kroki w tej ciszy zamęcie

a droga przecież pusta

ktoś po niej przechodzi?

- To przechodzi ludzkie pojęcie"

Kolejny świt - oby odnalazł bliźniego i otworzył drzwi zagubionego domu, dojrzał dumę modlitwy "wspierającej niebo i ramiona do utulenia", wszak świat jest nie tylko nasz, ludzi współczesnych, ale także człowieka, który dopiero przyjdzie. Stawiając pytanie: czy musimy się z tym pogodzić, że wieki nie tylko tworzą, ale także rujnują Nina Szmyt poszukuje dobrem znaczonej drogi, aby łatwiej było postawić kolejny krok w nieznane.

"by jako obywatel świata

otwierać kluczem do wielu drzwi

niedostępne

niepoznane jeszcze światy

naukowych treści i znaczeń

tak daleko doszedłeś… profesorze" 

Tak daleko doszła autorka poszukując zagubione nadzieje.

retuszując świat rzeczywistości.

Oprac. Danuta Bartosz